Herşeyin biricik ama tek olmadığı bu dünyada yaşamanın tadı eksilmedikçe eskiyen şeylerden ibaret aslında. Biricik olan özeldir, kendine has, şahsına münhasırdır. Tek olan tek şey ise bizi Yaratan'dır. Öyleyse biricik olma yolundan yürüyelim biraz. Buyrun... Başımda bir çatı dediğim evim, barınma ihtiyacımdan dolayı olmazsa olmazdır değil mi? Ev deyince aklımızda canlanan görüntü nedir peki? Birçoğumuzun aklında resmeden ilk görüntü apartman daireleridir. Kutu kutu, yan yana, dikdörtgen veya kare şeklindeki duvar yığınları değil mi? Nasıl da kalıpların insanıyız. Bu "olmalı" kalıplarına sıkışık yaşasak da, içinden çıkmaya da cesaret edemeyişlerimiz, nasıl bir esaret? Aklımda birşey var ki, bunun da benle birlikte toprak olmaması gerek, tıpkı hayallerim gibi... Benim evim bir çaydanlık. Kapağında tüten bacası, agzından çıkan yemek buharları, itinayla tek tek taşlarla örülen kapağının sağlamlığı, tam gövdesinden selam veren küçük penceresi, pencere önünde açan çiçeklerin mis kokusu, kulpunun başı ve sonu tam ama ortasının kırık olması, "eksiğim ama bu imtihanımla da iş görürüm" duruşu, alt tabanı ise tamamen çıkmış olan, altı boş halde iken dahi boş kalmak yerine, kendine bir zemin arayan bu çaydanlık, sadece bir çaydanlıktan ibaret mi sizce? Hayır diyerek biraz merakta kalmanızı istiyorum... Devam edelim! Bu altı boş, zemini olmayan çaydanlık, taş duvarları olan, çatısı olmayan bir eve konup, hem kendine bir zemin bulmuş, hemde üstü açık duvarların tamamlayıcısı olmuş. Hemde öyle bir güzel olmuş ki, dıştan bakılınca az'dan çoğalan iki katlı bir ev, içine girince mabed genişliğinde tavana sahip, ferah bir yuva olmuş. Olmuş! Eee yuva olan yerde de, sımsıcak 4 kalp olmuş. Bunun adı "aile" olmuş. Şükür ve sevgi ile…