Emek olmadan yemek olmuyor değil mi? Bugün yaşamın işleyişine baktığımızda, Görüyoruz ki yasa hep aynı yasa! Tüm sonuçlar sebeplere bağlanmış, Sebepler de sonuçlara... Yine bir Fi hi Mafih’lik içinde, İnsan önceden gönderdiklerini sonradan yaşamakta... Soğan ekip üzüm hasadı olmadığına göre, İnsan ne ektiğine dikkat etmeli bu hayatta… Sonra mahsul zamanı gelince, şikâyet edip sızlanmamalı bu neden böyle oldu diye... Yaptığı kötü işler, söylediği kötü sözler, taşıdığı yargılar, gördüğü kusurlar ve kınamalar, bahçeye zehirli tohumları ekmek gibidir. Elbette insan ne ekerse, günü gelince onu biçecektir! Ve bu zehirli tohumların mahsulleri de, önce bahçeyi, ardından da o bahçeden beslenenleri ya zehirler ya da hasta eder. Lakin güzel tohumlar ekilmiş, ardından canı gönülden emek verilmiş ve her bir zerresi alın teri ile bezenmişse, Afiyet verir, şifa olur o bahçeden her nasiplenene... … İşte bu süreçlerde fedakârlık ve sabır ile gönül eşliğinde emek vermek gerekir. Çünkü bugüne dair bazı feragatlerde bulunmak, aslında geleceğe dair bir yatırımdır. Tıpkı ekim zamanı nice fedakârlıklarla çalışmak ve hasat zamanı nimetlerini toplamak gibidir. Bu bir ressam için günlerce uykusuz kalıp yemeden içmeden yaptığı tablosudur, bir bilim adamı için nice fedakârlıklar ile bulduğu icadı, bir mimar içinse en ince detayına kadar hissederek tasarladığı ve en güzel şekilde inşa ettiği projesidir! … Ve nitekim hazineler derinlerde gizlidir! Tıpkı en nadide incilerin Dip’lerde saklı olması ve sadece nefesi yetenlerin bulup çıkarması misali, değeri özel olanlar da, daima derinlerdedir. Ve bir şeyi kıymetli yapan da ona verilen emektir. Ve neticede; Akıl gözüyle bakanlar, her şeyi yüzeyde ve zahmetsizce yaşamak isterken, acelecilik ve sabırsızlık içinde pek çok şeyi kolayca tüketirler… Ancak Gönül eşliğinde olanlar, Dip’lere gönül verenler ve her zerreye hürmetle muamele edenler, sakinlik ve sabır içinde, hakikatini ve değerini en derinden hissederek yaşarlar…