İnsan, kimi zaman hiçbir şeye yetişemiyormuş yahut kimseye yetemiyormuş gibi zannedebilir. Aklında sürekli yapamadıkları yetişemedikleri dolaşıp durur. Ve hemen bir bir saymaya başlar ya da uzun uzun kağıda yazar yapılacaklar listesini. Oysa bu listeler çuval taşımak gibidir. İnsan bu ağırlıkların altında ezilir de ezilir. Yahut geleceğe attığı ağların içinde dolanıp kalır öylece. Gözünde büyümeye başlar ufacık işleri bile. Fakat gelecek zamana bırakmadan, O An’ın içinde, yapılması gereken her neyse onu yapan olursa insan, ne yığılan çuvalların altında ezilmek olur, ne kaygılar ne de asla tamamlanamayan yarım kalan listeler. … İnsan böyle anlarda yüreğinin sesini duyamaz. Bir panik bir stres sarar ve sağlıklı düşünemez hale gelir. Aklınız, yapılacaklar listesi ile olması gereken budur diyerek zorlar sizi. Peki Gerçekten size mi aittir tüm bu listeler? Yapmam gerekenler dedikleriniz başkaları tarafından size yüklenmiş ağırlıklar olabilir mi? Ya da arzu ettiğiniz, şunu yapmak istiyorum, böyle olmak istiyorum dedikleriniz gerçekten size mi aittir? İstemek arzu etmek nefse aittir. O her şeyi ister gerçekten ihtiyacınız var mı sizin için hayırlı mı diye bakmaz. O da olsun,  bu da benim olsun, şunu da istiyorum diyerek yine yükler altına sokar sizi. Oysa yürekten hissetmek, Gönülden dilemek öyle midir? … Bırakın listeler yapmayı! Size ait olmayan dayatmaları! Başkaları tarafından biçilmiş kaftanları  giymeyin! Ya dar gelir üstünüze sizi sıkar ya da bol gelir eğreti durur sizi gülünç duruma sokar! Kendi Gönül terzinizle biçin, çünkü sizi en iyi O tanır, O anlar! Aklınızın dayatması yahut nefsiniz zorlaması ne varsa size ait olmayan, kendinize yük olan, hepsini çöpe atın! Sadece kendiniz olun sakinlikle, sabırla ve güvenin Gönlünüz’e! İzin verin yüreğinizin size duyurmak istediklerini hissettirmesine…