Kendi kendine alınganlık eden, kırılan küsen insanlara “ Tavşan Dağ’a küsmüş, Dağ’ın haberi olmamış” denir. Bu söz genellikle sen ona kırıldın küstün ama onun bundan haberi bile yok farkında bile değil anlamında kullanılsa da, sözlükte “Önemsiz kişi, önemli kişiye küsse, önemli kişinin umurunda bile olmaz.” olarak geçer. Yani sen burda kendi kendine gelin güvey olurken, O kibirli kişinin sen umrunda bile değilsin anlamında kullanılır. Peki nedir “önemli kişi” yahut “önemsiz kişi”? “Tavşan” metaforu İle anlatılan insan, gereksiz yere alınganlık edip, “Gurur” yaparken özüne güvenmekten uzak kaldığı için de ürkek ve özgüveni olmayan kişiyi temsil eder. Ateş ailesinin bir diğer ferdi olan ve bu “Gurur’un” kardeşi olan “Kibir” ise “Dağ” metaforu İle temsil edilmiştir. Yine “Küçük dağları ben yarattım der” gibi bir hali var sözü de aynı noktaya dikkat çeker ve kibirli insanlar için kullanılır. İnsanın Onurlu davranması, sözlerini düşüncelerini ve eylemlerini bu doğrultuda yaşaması elbette olması gerekendir. Ancak gurur/ kibir başkadır, O’Nurlu olmak ise çok başkadır. Bu Ateş ailesine ait haller, (gurur, kibir, öfke, kıskançlık, haset, cimrilik vb) aslında en çok bu halleri barındıran insanın kendi içine bir sıkıntı ve huzursuzluk verir. O insanın içine bir ateş salarak kendi elleriyle yaptıkları sebebiyle cehennemi yaşatır. … Bu konuya örnek olarak bir videoda şöyle diyordu; Diyelim ki yolda yürürken bir tanıdığınızla karşılaştınız. Ve birbirinizle selamlaşmadan geçip gittiniz… Birinci ihtimal; “Aaa densize bak yanımdan geçti gitti de, bir selam dahi vermedi! Ne sanıyor bu kendini! Görmezden geldi beni! Ne kadar da ukala ve kibirli biri!” Diyerek söylene söylene gidebilirsiniz… Hatta günlerce bu olayı kafaya takıp, başkalarına anlatıp, üzerinize yük edebilirsiniz. O kişiye kinlenerek, Gönül bahçenizi ateşe verebilirsiniz… Yahut küsersiniz de haberi bile olmaz küstüğünüzden… İkinci İhtimal; Yanından geçip gittikten sonra pişmanlık duyarsınız ve “keşke ben selam verseydim, kim bilir ne derdi vardı ki beni göremedi bile. Demekki kafası çok dalgın. Hiç insanlık yok bende de! Bir halini hatırını sorayım demedim, ilgilenmedim” diyerek, kendini suçlayan ve acı dan beslenen bir yorum da yapabilirsiniz. 3.ihtimal ise; O An’ın içerisinde olan olayları, uzatıp sonraya taşımazsınız. Olumlu ya da olumsuz bir yorumda/ zanda bulunmazsınız. Üzerine çeşitli senaryolar yazarak, alınmak gurur yapmak ya da kibirlenmek üzere aklınızın size oyunlar oynamasına müsade etmezsiniz. Sadece An’da, Gönlünüzün sesini dinleyerek akışa izin verirsiniz. Bu örnek üzerinden de anlaşılacağı üzere, yaşanan olaylar aynı olsa bile, insanın idrak seviyesine göre, yani içinde bulunduğu hale göre tepkileri de seçimleri de değişecektir. … Bu sebeple, biz “Tavşan Dağ’a küsmüş, Dağ sessizce gülümsemiş” dedik. Çünkü, insan “Dağ” gibi sağlam karakterli, güvenilir ve Özgüven sahibi( Kendi yakin Öz’üne güvenen) bir insan olursa, işte o vakit kibir kalmaz. Yani sırtını yasladığı Dağ’ı Gönlü olunca, “Gücü”, yerini kibire değil, eminlik ve huzur veren bir hale bırakır… Ve böylece kimseyi kendinden küçük ve önemsiz görmez. İlk Dağ metaforu İle anlatılan, “Ben önemli biriyim” hastalığından çoktan kurtulmuştur da, sessiz bir tebessüm içinde izin verir tavşanın kendi sürecine, kendini ifade etmesine… Tavşan da alınganlık edip, kendi kendine küsmek yerine, kaba ve kırıcı olmadan, sen-ben derdine düşmeden, samimiyetle varmalıdır dağın yanına… Açık yüreklilikle, tevazu içinde konuşsun, sorularını sorsun ki, boş zanlarda bulunarak, kendi içinde biriktirerek, O Güzelim Gönül bahçesini ateşe vermesin. Ne demişler insanlar konuşa konuşa anlaşır. Bu sebeple, konu her neyse, Net ve açık bir şekilde kendinizi ifade etmekten çekinmeyin… Yeter ki niyetiniz safiyane olsun. Su akar yolunu bulur, Ve Emin olun, Gurur ve kibirden arınmış her muhabbet Gönül’de yerini bulur…