Derin’e İnen Pervane ile DİP yapanlar, daha derinden hissettirilmek üzere KUYU’ya atılırlar.
Tıpkı derine inen Pervane’nin, Diplerin dibinin delinip bulutlara düşmesi gibi,
Derin’e, en Derin’e Dalmak üzere,
Yusuf misali atılırken kuyunun dibine,
Oradan bakanlarca,
Kuyu’nun dibine çakılmış gibi görünse de,
Kuyu’nun dibi almıştır içine, tüm yumuşaklığı İle,
Ve Kuyu’dan Işığa,
Karanlıklar’dan Aydınlıklar’a çıkarmak üzere,
Bakara Suresi 257. Ayette buyurulduğu üzere,
“Allah, dostudur inananların. Onları Karanlıklar’dan Aydınlıklar’a çıkarır.“
…
Dünya kuyusuna atılan nefes, Yusuf misali sabırla otururken Kuyu’nun dibinde, başını kaldırır ve görür,
masmavi gökyüzünde, Hayat Ağacını…
Ki O Dehlizin etrafını, Yusuf’u kuyuya atan kardeşleri misali sarsa da silüetler gölgeler, Kuyu’dan çıkarılacağı günü Eminlik içinde sabırla bekler, Yusuf Gönüller…
Çünkü Kuyu dar değildir Gönül için!
İğne deliği gibi de olsa, onlar İçin kolaylıkla geçtikleridir…
Pervane misali, Yönünü karanlıklara değil, Işığa dönerler.
Çünkü KUYU;
K-aranlık’tan
U-zaklaştırarak
Y-aradan’a
U-laştırır.
Ve Yusuf’u kuyuya atan kardeşleri misali;
Kuyu’ya atan her bir Nefsin;
Günü geldiğinde, O Gönül’e secde edeceğinden emindir.
“Bir gün Yûsuf, babasına demişti ki: Babacığım! Ben rüyamda on bir yıldızla güneşi ve ayı gördüm; onları bana secde ederken gördüm.” (Yusuf Suresi 4. Ayet)
…
Lakin akıl gözü ile bakanlar, acelecilik ve sabırsızlık içinde, kuyuya düşerken boşlukta savrulup dururlar.
Ancak; Öyle bir dipsiz kuyuya düştüğünü sezen Gönül;
Kapar beşer gözlerini, susturur dilini de,
Açılır Gönül gözleri…
…
Ateş’e atlayan pervane misali,
Bırakır kendini Kuyu’ya,
Ve İndikçe derinlere,
Dipsiz Kuyu’dan Işığa varır.
Kuyu’dan çıkarılan Yusuf misali;
Karanlıklar’dan Uzaklaşarak,
Yaradan’ına ulaştırılır!
Ve Kuyu’ya düşmeden,
Kuyu’daki Yusuf hissedilemez!
Ve O Kuyu’dan Gönlü ile çıkmayan da,
Aşk’ın elini tutamaz!
Yusuf’un Züleyhası olmadan da, bunlar anlaşılmaz!
Ve Ancak hiç hesapsız, çıkarsız,
Samimiyetle ve cesaretle,
Ateşe atlamak üzere,
Ateş’e Aşık olan Pervaneler,
Atılırlar bir bir Kuyu’lara…
Kalabalık
Uykulardan
Yalnızlıklara
Uyanırlar…
Ve
Kaderin
Usturlabıyla
Yar’ine, Yarınına,
Ulaştırılırlar…