Tarih tüm insanlar için aynı sayıları gösterse de, o günün her insanda ki manası başka başka olur. Hele ki “Özel” günler, kimileri için hüznün günüyken, kimileri için de kutlama günü olur. İşte “Anneler Günü” de, böyle günlerden biridir. Her insan için hissettirdiği mana başka başkadır. Kimileri için acı, kimileri için öfke, kimileri içinse sevinç kaynağı olur. Mesela, annesini henüz kaybetmiş ve acısı daha çok taze olan bir çocuk için, tarifsiz hissiyatlar yaşatır. Veyahut küçük bir çocuğun annesine sarılarak, onun için yaptığı resmi veya ona aldığı hediyeyi ya da bir çiçeği verirken gözlerindeki ışıltı başkadır, anne hasretiyle yanan ve boynu bükük kalmış bir çocuğun gözlerindeki hüzün bambaşkadır. Yahut bebeğini henüz kucağına almış taze bir annenin hisleri başka iken, annesini henüz toprağa vermiş bir evlat için günün manası çok başkadır. Yine evladının hasretiyle yanan bir anne için bu günün hissettirdikleri başkayken, anne olma hasretiyle yanan bir başka hanım içinse bambaşka olur. Yani demem o ki; bir günü bir insan için anlamlı yahut özel kılan, insanın o güne dair içinde bulunduğu bakış açısıdır. Örneğin, Anne şefkatinden sevgisinden mahrum büyümüş birinin içinde kopan fırtınalar başkayken, geçmişiyle hesaplaşan öfkesi dinmemiş, yaraları şifalanmamış birinin ki daha başka olur. İşte insan ancak geniş bakış açıları İle baktığında, dünya üzerinde var olan insan sayısınca farklı hikayenin varolduğunu ve her şeyin mümkün olduğunu görür. Ne kendine, ne de bir başkasına acımak yahut zulm etmek yerine, zihninin tuzaklarına düşmekten ve nefsinin oyunlarına aldanmaktan özgürleşerek, Gönül eşliğinde, hissederek yaşamaya ve iyiyi daha iyiye dönüştürmek üzere Gönül vermeye başlar. Ve İnsan ister yedi yaşında olsun, isterse yetmiş yaşında, “anne” kavramının yeri hep başkadır. Ve şüphesiz her insanın annesiyle olan hikayesi, ilişkisi, yaşadıkları, O kişinin tekamülünde en önemli taşlardan biridir. Çünkü İnsanın, dünya denilen aleme geliş serüveninde, ete kemiğe büründüğü ilk durak ana rahmidir. Elbette canı veren Allah’tır, ancak dünyaya gelmesine vesilen olan( yani o hizmete gönüllü olan) kişi ise annesidir. Ve annede doğum denen mucizenin gerçekleştiği yere, “Rahim” isminin verilmesi de elbet tesadüf değildir. Rahman ve Rahim olan Allah, bütün her şeyi en güzel bir şekilde halkedendir ve insanın halkoluşu da O’nun özünden başlamıştır. Yine Kuran’da Alak Suresi 2. Ayette “O Rab, insanı yapışıp asılı duran bir alakadan( yumurtadan/ et parçasından) halk etti.” der. Ve “alaka” kelimesi bir diğer manasıyla, Gönül bağı anlamında olup, ilgi alaka sevgi anlamına gelmektedir. O halde insanın, dünyaya gelişine vesile olan ve her daim onunla ilgilenip, alakadar olan anne ve babasına daima hürmetkar olması, onlara Gönül vermesi, insan-I Kamil olma yolunda oldukça önemlidir. Ve Kuran’da bu konuya dair bir çok ayet vardır ki, insan unutan olduğu için, hatırlatılsın… “Rabbin yalnız kendisine kulluk etmenizi ve ana-babaya iyilik yapmanızı kesin olarak emretti. Onlardan biri veya her ikisi senin yanında yaşlılık çağına erişirlerse sakın onlara “Öf!” bile deme, onları azarlama, onlara gönül alıcı tatlı ve güzel söz söyle!” (İsrâ Suresi 23. Ayet) “Biz insana, anne-babasına mümkün olan en iyi şekilde davranmasını emrettik. Annesi onu nice zahmetlere katlanarak karnında taşımış; sütten kesilmesi de iki yılı bulmuştur. Onun için, ey insan, bana şükret, ana-babana da teşekkür et. Unutma ki, sonunda bana dönecek ve yaptıklarının hesabını vereceksin. (Lokman Suresi 14. Ayet) O halde, Annelerin Gönüller’ini hoş tutalım, kalplerini kırmadan, onları incitmeden, gereken özeni, sevgiyi, saygıyı, muhabbeti ve hürmeti göstererek nice güzel günlere erişelim. Anneler Günü vesilesiyle, insanı nice zahmetlere göğüs gererek önce karnında, sonra sırtında taşıyan tüm annelerin, “Anneler Günü” Kutlu Olsun!