Bir cami avlusunda, serüveninin rüzgârına kapılıp eline tutuşturulmuş bir kağıt ve kalem ile, konuşmaya çalışan bir dilsizim ben. Ömrü boyunca dile getirdiği cümleleri ile bir adım yol kat edememiş olmak, gönül emeği verip inşaa ettiği her bir şeyin kuvvetli bir rüzgar ile savrulduğunu görmek, dilsiz etti beni. Dil ile ne kadar yol kat edebilirdi ki bir insan, olduğu yerden ne kadar uzağa gidebilirdi ki? Yürüyen merdiven miydi sanki, hareketsizliğine güvenerek yol alabilsin? Zaten ne kadar güvenebilirdi ki insan, her daim konuşabileceğine? Bir sahil kenarı bankında, elindeki dondurmayı keyifle yerken, yüzüne ılık ılık değen rüzgardan mütevellit gülümseyen, bir yandan "kutu kutu pense oynayan" şen çocukların sesiyle şen olan, karanlığı çok iyi görebilen bir nasipliyim ben. Nasipli diyorum bakın, ziraa kimse göremez karanlığı. Karanlığın içindeki dünyada neler var bir bilseniz. İnsanın gönlündeki kapı artık gözü olduysa şayet, karanlıktaki dünyasını canı nasıl istiyorsa öyle inşaa ediyor. Sizin dünyanızda sadece mavi olan gökyüzü bile, benim karanlık dünyamdaki gök ile aynı değil. Varın siz düşünün tüm alemdeki varlıkları ve bendeki karşılıklarını. Yağmur sonrası toprak kokusuna âşık bir mecnun gibi, yağan yağmurun çamurlaştırdığı toprağa aldırmadan, koca bir ormana koşar adım yürüyen, yürüdükçe yol alan, aldığı yol boyunca duyabilecek bir canlı arayan ve kulağı dünyaya sağır ahirete açık bir melodiyim ben. Beni duymayan dünya alemine karşılık olsun diye sağır olmuş, küsmüşüm sanırım. Bendeki musikiyi ve tınıyı dünya aleminde anlayacak ve duyacak kimse olmasa gerek, tüm sesim ahirette duyulacak ve ben o alemde hiçbir kulağın duymadığı seslerle müşerref olacağım. Ve âlemin bütün bu ahenginin içinde saklı kaldığını, görülmediğini, fark edilmediğini ve sayılmadığını düşünen tüm engelli kardeşlerim. Ben, sizim. Siz, bensiniz. Sizin yerinizde olmak, dünyaya sizin koltuğunuzdan bakabilmek imkansız değil. Başıma bir şey gelmesine gerek de yok sizi anlayabilmem için. İlla ki sizin yaşadığınızı yaşamama da gerek yok, farkındalığımın olması için. Elinizi tutabilmek, size omuz olabilmek, şimdilik sağlıklı bedene sahip olan bizler için hiç de zor değil. Çünkü siz bu dünyanın rengisiniz. Birbirinizden özel ve farklı renklersiniz. Bizim sizlere ihtiyacımız var asıl, yüzünüzdeki mutluluğu görmeye, sohbetinize, duanıza ihtiyacımız var. İşte tam da bu sebeple; yanımızda olun, aynı safta aynı sırada olalım, bizim göremediğimiz o güzel dünyanızı bize de açın, anlatın. Ufkunuzdan, hayallerinizden ve fikirlerinizden yararlanmaya ihtiyacımız var. Adımız insan, hepimiz âdem, siz ve biz de kainat defterine yazı yazan birer kalem. Vesselam..