Belki bir şey bırakmadı geriye Olsun, kimseciklere borcu yoktur Mal mülk için varmamıştı kadıya Olsun, kimseciklere borcu yoktur İçini kaplamıştı koca bir gam Almamıştı dünyadan gönlünce dem Akardı evinin üstündeki dam Olsun, kimseciklere borcu yoktur Kışta geçen ömrü görmemiş bahar Dünya malına etmemiş itibar Yıllar yılı hep boşumuş ambar Olsun, kimseciklere borcu yoktur Bozuk düzeninden çaldı sazını “Yazık” diyerekten dövdü dizini Ağlamaklı oldu sildi gözünü Olsun, kimseciklere borcu yoktur Kural budur galiba yeryüzünde: Yarım kalır heveslerin gözünde Tek sağlam şey kefenidir bezinde Olsun, kimseciklere borcu yoktur El açmadı bildirmedi halini Sabır ile oyaladı dilini Ne halısı bulamadı kilimi Olsun, kimseciklere borcu yoktur Hakkını yiyenlere ah etmedi hiç Kötü bir laf demez bundan kıyas biç Sahiden de onda mıydı bunca suç? Olsun, kimseciklere borcu yoktur Evinde ekmek yok, içecek su yok Çorbası yok, ateşi yok, tuzu yok Allah’a canından başka borcu yok Olsun, başka kimseye borcu yoktur