Şairin yolun yarısı dediği menzile varmaya yaklaşmışken, sebebi ruhaniyetimin sonucu olarak geçen 34 senenin tefekkürü üzerine yazmak istedim bu hafta. Ömrünü yıllara, aylara, haftalara derken gittikçe çoktan azaltan insanoğluna, bu yeteneğin verilmiş olması asla tesadüf değil, tam bir tevafuktur. Eğer zaman kavramını bütüncül algılıyor olsaydık, yaşadığımız saniyelik de olsa her anın farkında olmayacaktık. “Ben zaten zamanın farkında degilim" diyorsanız eğer, sizde zamanı an’sız yaşayanlardan olmalısınız. Oysa anı bilmeyen değeri, varlığı, maddeleri, manayı, sebebi ve birçok idrak yolunu göremez. Görmeyen göz neylesin? Paldır küldür yürüyüp, yol bitti diyecektir. Hâlbuki hakikat öyle mi? Hakikat, dünyama 34 kez uğrayan bir misafir. Hep aynı kişi değil, farklı yaşta, farklı mizaçta...Her gelişinin bir sebebi var ve hatta anlatmak istediği çok şey var. Üzerindeki kıyafete varıncaya kadar bambaşka hallerde, başka dillerde benimle konuşan bu misafir, beni kendine uydurup alıştırıyor ve adını hüzünle hatırlatmayıp, her seferinde seviye atlatıyor. Çok sabırlı bir öğretmen, aynı zamanda koca bir sürpriz kutusu. "Ne çıkarsa bahtıma" demeyip, bahtımla hasbihal etmeyi öğrendiğimden beri, bir sonraki hakikat misafiri daha bir mana katar oldu bana. Hayatınız ne ise o, size eşlik eder ve razı olup rıza göreceğiniz şey, o doğrultuda değişir. En güzeli hayatı madde boyutundan çıkarıp mana alemine yüklemektir. Hal böyle olunca içsel derinleşme, iç huzura ve oradan da mana alemine yolcu eder sizi. Yolcunun menzili belli, tutunacağı dal belli. Rabbin menziline gideceği bilinen, adına hayat denilen yoldan razı olmamak, bu yolu engebeli bir patikaya benzeten bir mecnunun işidir ancak. Peki biz mecnun muyuz, akil miyiz? Adına yaş dediğimiz, birer birer tükettiğimiz, misafir edip uğurladığımız, giyip çıkardığımız bu kıyafetin farkındalığını ne zaman yakalamışsan, olduğun yerde dur. Çünkü; asıl şimdi ve şu an doğum günün kutlu olsun…